มีครอบครัวสามพ่อแม่ลูกครอบครัวหนึ่ง พิการหูหนวกกันทั้งบ้าน การที่จะสื่อสารกับคนอื่นนั้นหรือว่าจะฟังคนอื่นต้องอาศัยการอ่านปากเพื่อที่จะรู้และสามารถที่จะสื่อสารกับคนอื่นรู้เรื่อง บางทีก็ผิดบ้างถูกบ้างไปเรื่อยตามประสา
วันหนึ่งผู้ใหญ่บ้านมาบอกให้กับครอบครัวนี้เรื่องของการประชุม เพราะว่าตอนเช้าประกาศไปแล้วแต่ก็ต้องมาบอกด้วยตัวเองเพราะรู้ว่าบ้านนี้คงไม่ได้ยิน
“นี่จันทร์เป็ง พ่อกับแม่อยู่บ้านไหม?”
“ไม่อยู่จ๊ะ”
“งั้นฝากบอกพ่อด้วยละกันว่าคืนนี้ให้ไปร่วมประชุมที่วัดด้วยนะ จะประชุมกันถึงเรื่องเหมืองฝายและการปันน้ำเข้านานะ อย่าลืมบอกพ่อให้ไปประชุมนะ”
เมื่อบอกแล้วผู้ใหญ่บ้านก็เดินกลับไป ทิ้งให้จันทร์เป็งถึงกับงง เพราะผู้ใหญ่ บ้านพูดเร็วและยาว จันทร์เป็งอ่านปากไม่ทัน พอพ่อกับแม่กลับมาจากนาจันทร์เป็งก็บอกแม่ว่า
“แม่ เมื่อเช้าผู้ใหญ่บ้านมาบอกว่าจะมีคนมาถามซื้อที่ไร่ที่นาเรานะ”
แม่ทำหน้าตกใจวิ่งไปถามพ่อว่า
“นี่….พี่แก้ว พี่จะขายวัวควายหมดเหรอ ทำไมไม่บอกกล่าวปรึกษากันซักคำ”
พ่อก็ตอบกลับไปอีกว่า
“โอ้…ข้าไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง ข้าอยู่ของข้านี่ไม่ได้ตดนะ อะไรอยู่ดีๆ มากล่าวหาว่าข้าเป็นคนตด”
