นานมาแล้วในป่าหนึ่ง มีนกนางแอ่นชื่อ “แอ่นขี้งก” ที่มีขนและปีกสวยงามเป็นพิเศษ นางแอ่นขี้งกมีเสียงร้องที่สวยงามมากที่สุดในป่านี้ นางแอ่นขี้งกชื่นชมเสียงร้องของตัวเองและเชื่อว่าไม่มีนกใดในป่านี้ที่สามารถเปรียบเทียบได้
นางแอ่นขี้งกเป็นนกที่มีความสุขและมีใจกว้าง นางแอ่นขี้งกชอบช่วยเหลือนกเพื่อนในป่า นางแอ่นขี้งกมีหัวใจแจ่มใสและรักษาสันติภาพในป่ามาตลอดเวลา
วันหนึ่ง นางแอ่นขี้งกได้ยินเสียงร้องของนกนางแอ่นอื่นหนึ่งที่ชื่อ “นางแอ่นแก้มแดง” ซึ่งกำลังพยายามที่จะทำให้เสียงร้องของตนเองดังและสวยงามเหมือนนางแอ่นขี้งก นางแอ่นขี้งกตกใจที่ได้ยินเสียงร้องของนางแอ่นแก้มแดง ทันทีนางแอ่นขี้งกลุกเสียงของตนและบอกว่านางแอ่นแก้มแดงไม่สามารถเปลี่ยนเสียงร้องของตนให้เทียบเท่ากับของนางแอ่นขี้งกได้เลย
นางแอ่นแก้มแดงรู้สึกผิดหวังและท้อใจ นางแอ่นขี้งกเห็นความผิดหวังในสายตาของนางแอ่นแก้มแดงและเข้าใจถึงความคิดของนาง ทันทีนางแอ่นขี้งกเข้าใจว่าการเปรียบเทียบกันนั้นไม่ได้นำความสุขแก่ใคร นางแอ่นขี้งกจึงตัดสินใจที่จะช่วยเหลือนางแอ่นแก้มแดง
นางแอ่นขี้งกนำนางแอ่นแก้มแดงไปยังที่สวยงามในป่า และสอนให้นางแอ่นแก้มแดงรู้จักความสวยงามที่มีอยู่ในเสียงร้องของตนเอง นางแอ่นขี้งกบอกว่าทุกนกมีเสียงร้องที่เป็นความเฉพาะเจาะจงของตนเอง และควรที่จะประทับใจในสิ่งที่ทำได้ โดยไม่ต้องเปรียบเทียบกับผู้อื่น
นางแอ่นแก้มแดงเริ่มทำตัวอย่างเป็นตัวของตนเองและสามารถรู้คุณค่าของเสียงร้องที่เป็นเอกลักษณ์ของตน. นางแอ่นขี้งกและนางแอ่นแก้มแดงกลายเป็นเพื่อนที่ดีในป่าและทั้งคู่ได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของความเป็นตัวเองและการประทับใจในสิ่งที่เรามี จากนั้นทั้งสองนกนี้จึงได้มีชีวิตที่มีความสุขและมีความสำเร็จในป่า
