นานมาแล้วในห้วงน้ำใสแห่งหนึ่ง มีปลาน้อยตัวหนึ่ง เพื่อนๆต่างตั้งชื่อให้เขาว่าปลาใจแคบ เพราะเป็นปลาที่ขี้เหนียวและใจร้อนที่สุดในสรรพสัตว์น้ำทั้งหลาย ปลาใจแคบไม่เคยแบ่งปันอาหารกับเพื่อนปลา ทั้งนี้เพราะมีเพียงแค่ใจเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทำให้เขาไม่มีความเข้าใจถึงความสุขที่มาจากการแบ่งปันกับผู้อื่น
วันหนึ่งในช่วงกลางแสงแดดส่องลงมาที่ท้องน้ำให้ความอบอุ่น ปลาใจแคบว่ายมาที่หน้าตาข่าย ที่นั่นเขาพบเพื่อนปลามากมายที่กำลังแบ่งปันอาหารด้วยกันอย่างสุขใจ แต่ปลาใจแคบไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องทำแบบนั้น หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ปลาใจแคบกลับมายังที่เดิม พอเขาเปิดใจเข้าไปดูเพื่อนปลาที่กำลังสนุกสนานกัน เขาจึงสังเกตเห็นความสุขที่สุดของเพื่อนร่วมทาง และเขาเลยคิดว่าอาจจะมีความสุขจากการแบ่งปันบ้างก็ได้
ปลาใจแคบทำใจ และลองลงมาอยู่ในกลุ่มของเพื่อนปลา และจับประโยคที่เขาได้เรียนรู้ในที่นี้ว่า “การแบ่งปันทำให้ความสุขของเราเองมีค่ามากขึ้น” จากนั้น เขาก็เข้าใจถึงความสำคัญของการให้และรับ ในสังคมน้ำใสแห่งนี้
จากนี้ไป ปลาใจแคบกลับกลายเป็นปลาที่มีใจกว้าง และมีความสุขจากความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมทาง การแบ่งปันอาหารไม่ใช่เพียงแค่กระบวนการเรียนรู้เรื่องการให้และรับ เพราะมันสร้างความสุขที่แท้จริงที่มากมายจากความเข้าใจและการเปิดกว้างใจต่อคนรอบข้าง สุดท้าย ปลาใจแคบจึงได้รับการยอมรับและความรักจากเพื่อนร่วมทางมากมายในท้องน้ำนี้
