นานมาแล้วในแดนแห่งหนึ่ง มีภูเขาสูงงอนอู้ที่เรียกว่า “ภูเขาหลวง” และมีแม่น้ำน้อยๆ ที่กำลังโล่งไปตามทางของตนเอง น้ำใสสะอาดไหลลงมาจากภูเขาดังกล่าว ภูเขาหลวงถือว่าตัวเองสำคัญและสูงส่งมากที่สุดในแดนนี้ เขาชอบจะคุยคร่าวๆ กับทุกคนว่าตัวเองเป็นภูเขาที่มีความสำคัญมากที่สุดและไม่มีใครเทียบเท่าได้
ในวันหนึ่ง แม่น้ำน้อยต้องไปสู่ทางทิศตะวันออกเพื่อเข้าร่วมกับทะเลใหญ่ แต่เธอต้องผ่านผ่านทางห่างไกลที่ผ่านไปที่พื้นที่ของภูเขาหลวง แม่น้ำน้อยมีความสงสัยว่าทำไมภูเขาต้องมีท่ามกลางที่อยู่สูงขนาดนี้ และทำไมไม่ทำให้สะดวกสบายในการผ่านทาง
“ภูเขาหลวงทำไมต้องสูงขนาดนี้?” แม่น้ำน้อยสงสัยและถามหลวงภูเขา
“เพราะว่าฉันสำคัญและมีความสำคัญมากที่สุดในแดนนี้” ภูเขาหลวงตอบไปอย่างที่เขาเคยทำ
“แต่ลองคิดดูสิ เราทั้งสองเราก็มีบทบาทที่สำคัญ แม่น้ำน้อยสามารถให้น้ำช่วยเกษตรกรในพื้นที่นี้ และเป็นที่อยู่ของหลายๆ สิ่งมีชีวิต” แม่น้ำพยายามอธิบาย
“แต่ถ้าฉันไม่สูงส่ง ใครจะได้รับเกียรติจากความสูงของตัวฉัน?” ภูเขาหลวงยืนยันตัวเองอีกครั้ง
แม่น้ำน้อยตอบกลับอย่างอ่อนโยน “แต่ลองคิดดูว่าความสำคัญไม่ได้มาจากความสูง เราสองคนเราสามารถร่วมมือกันเพื่อประโยชน์ของทุกคนในแดนนี้ได้”
ภูเขาหลวงชอบความสำคัญของตนเองมาก แต่ทว่า พระอาทิตย์ตกดิน และทางเขาแสงสว่างของการร่วมมือ แม่น้ำน้อยและภูเขาหลวงได้รู้เสียวน่าวว่าความสำคัญไม่ได้มาจากความสูง แต่มาจากการเข้าใจและการทำงานร่วมกัน
จากนั้น ทั้งสองก็ร่วมมือกันในการสร้างสมดุลระหว่างความสำคัญของทั้งสอง ทำให้แดนนี้มีความสุขและรื่นเริงทุกที่ทุกเวลา จึงได้รับชื่อว่า “แดนของความสอดคล้อง” ที่ทุกคนในท้องทะเลนี้สามารถสร้างความสุขได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา
