ในหลุมหลบฝนของทุ่งหญ้าสีเขียว มีแพะหนึ่งชื่อ “แพะเดียว” มีนิสัยขี้เหงาและชอบสำรวมตัวเอง แต่เรื่องที่ทำให้แพะนี้มีความตื่นเต้นมากที่สุดคือเรื่องของเถาองุ่นที่อยู่ที่สวนข้าวโพดฝักหลังบ้าน
วันหนึ่ง แพะเดียวคิดว่าเถาองุ่นนั้นคงมีองุ่นอร่อยๆ ตอนนั้นๆ ทุกคนในท้องหลุมหลบฝนจะตื่นเต้นเพื่อดูเถาองุ่นและมองหาองุ่นที่ได้รับแสงแดดมากที่สุด แพะเดียวก็ตัดสินใจที่จะไปที่สวนข้าวโพดฝักเพื่อหาเถาองุ่น
เมื่อเถาองุ่นเหล่านั้นมีองุ่นที่สุดที่อยู่บนสูงสุด แพะเดียวก็พยายามกระโดดเข้าไปจับเถาองุ่น แต่ความสูงของเถาทำให้มันทำได้ยากมาก แพะเดียวพยายามและพยายาม แต่ไม่สามารถกระโดดถึงเถาได้
ในที่สุด เถาองุ่นและองุ่นบนต้นเริ่มพูดคุยกับแพะเดียว พวกเขาทำให้แพะเดียวเข้าใจว่ามันไม่ต้องการที่จะทำให้มันเหนื่อยเพื่อไปกระโดดถึงองุ่น
แพะเดียวรู้สึกผิดหวังและท้อใจ แต่ทว่าเถาองุ่นกลับนำเถาลงมาให้แพะเดียวได้ทาน พวกเขาเข้าใจว่าการให้ความช่วยเหลือทำให้ทุกคนมีความสุข
แพะเดียวรู้สึกอบอุ่นใจและรู้คุณค่าของการมีเพื่อนที่ให้ความสนใจ พวกเขาทำความเข้าใจกันและกลับไปในท้องหลุมหลบฝนด้วยความสุข
บทเรียนที่ได้จากนิทานนี้คือ ความสำคัญของการให้ความเข้าใจและความกรุณาต่อเพื่อน การแบ่งปันและให้ความช่วยเหลือทำให้ทุกคนมีความสุขและมีความรู้สึกถึงความสำคัญของการเป็นเพื่อน
