ในป่าที่เต็มไปด้วยสีสันและกลิ่นหอมอบอุ่น มีหมีชื่อ “บี๋” ที่มีความปรารถนาที่สุดในน้ำผึ้ง ส่วนผึ้งชื่อ “พีช” มีความอุตส่าห์ที่จะรักษาน้ำผึ้งของตนให้ปลอดภัย
วันหนึ่ง บี๋พบเจอรังผึ้งที่มีน้ำผึ้งสุดอร่อยอยู่ มันไม่สามารถควบคุมความอยากรู้สึกต่อน้ำผึ้งนั้นได้ บี๋เริ่มหัวเราะแหละและทำท่าทางของตนเพื่อทำให้รังผึ้งสับสะใจ
พีชผึ้งที่อยู่ในรังเกิดความขำขัน แต่พร้อมกับนั้นมีความเคืองแค้นที่เติบโตขึ้นในใจ เพราะบี๋ทำให้รังผึ้งเป็นเหยื่อของความตลกขบขัน
ทั้งสองตัดสินใจที่จะควบคุมน้ำผึ้งเองและไม่ให้บี๋มีส่วนได้เท่าไรอีกต่อไป นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการทะเลาะกันระหว่างหมีและผึ้ง
การทะเลาะกันเรื่องน้ำผึ้งกลับเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นทุกวัน ทั้งคู่จับกันมีความขัดแย้งที่แผ่วเผิน โดยไม่คำนึงถึงความรักและความเอื้ออาทรซึ่งควรจะอยู่ระหว่างเพื่อน
แต่ไม่นานหลังจากนั้น มีสาวผึ้งคนหนึ่งที่เป็นมนุษย์ที่สังเกตเห็นความขัดแย้งระหว่างบี๋และพีช เธอตัดสินใจที่จะช่วยเพื่อนๆ ของเธอ
สาวผึ้งช่วยในการเปิดใจและแบ่งปันน้ำผึ้ง ทำให้บี๋และพีชเข้าใจถึงความสำคัญของความเอื้ออาทรและการทำงานร่วมกัน
จากนั้น บี๋และพีชตัดสินใจที่จะเป็นเพื่อนกันอย่างดีใจและมีความสุข สาวผึ้งกลายเป็นนักสร้างสรรค์ความสุขในป่า และทุกคนได้เรียนรู้ว่าความเข้าใจและการทำงานร่วมกันนั้นสำคัญมากกว่าที่คิด
บทเรียนที่ได้รับจากนิทานนี้คือ ความสำคัญของความเอื้ออาทรและการทำงานร่วมกัน ความขัดแย้งและความขำขันควรถูกใช้ในทางที่สร้างสรรค์และไม่ทำให้เกิดความเสียหายต่อความเข้าใจในมิติทางมนุษย์
