นายพรานชื่อลุงเจี๊ยบ ผู้ที่มีสกิลในการล่าสัตว์ที่ยอดเยี่ยมในป่าใหญ่ วันหนึ่ง เขาออกเดินทางอีกครั้งเพื่อล่าสัตว์เพื่อนำมาขาย
ในระหว่างการเดินทาง เจอกับกวางใหญ่ที่กำลังนอนนอนป่วยใต้ร่มไม้ ลุงเจี๊ยบดูแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจในใจของเขา กวางนั่นไม่ได้มีพลังเพียงพอที่จะลุกขึ้นและหาอาหารในวันนั้น
“น่าสงสารจริงๆ” ลุงเจี๊ยบอย่างงดงามพูด “ฉันต้องช่วยเขา”
เขาจึงพากวางไปที่บ้านของเขา ให้ทานอาหารอร่อยและใส่ยา ลุงเจี๊ยบใส่ใจดูแลกวางทุกวัน เป็นเหมือนเพื่อนที่ดี
ไม่นานหลังจากนั้น กวางเริ่มหายป่วย ลุงเจี๊ยบนั่นก็ไม่เลิกใจช่วยเขา เขาทำทุกวิถีทางเพื่อให้กวางหายดี กวางก็เริ่มฟื้นตัวขึ้นทีละน้อย
เมื่อกวางหายดีแล้ว เขามอบใจให้ลุงเจี๊ยบ “ขอบคุณมากนะลุง คุณทำให้ฉันฟื้นตัวได้”
ลุงเจี๊ยบหัวเราะและพูด “ไม่ต้องบอกฉัน มีความสุขที่ได้ช่วยเธอ และถ้าเธอต้องการ เราสองคนสามารถเป็นเพื่อนที่ดีตลอดไป”
กวางยอมรับและแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ จากนั้น ทั้งสองกลับไปในป่าใหญ่แต่คราวนี้ไม่ใช่เป็นนายพรานและสัตว์ที่ถูกล่า แต่เป็นเพื่อนที่คอยดูแลกัน กวางกลายเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักและซื่อสัตว์ตลอดกาล สองเพื่อนได้ให้กันรอยยิ้มและความสุขในป่าใหญ่อันร่มรื่น
