นานมาแล้วในป่าหนาว ๆ นี้ มีกิ้งก่าสีสวยชื่อ “ลิ้นเจ้ง” ซึ่งมีเสียงร้องที่สวยงามจนทุกสัตว์ในป่าต่างนิยมมองหาเขา
วันหนึ่ง ลิ้นเจ้งได้ได้ยินเสียงร้องของนกน้อยที่ข้อัวไว้ง ลิ้นเจ้งเดินไปดูและพบว่านกน้อยนั้นตกอยู่ในหลุมดิน ลิ้นเจ้งจึงช่วยเหนี่ยวเอานกน้อยขึ้นมาและช่วยนกน้อยหาที่อยู่ใหม่
นกน้อยจึงขอบคุณลิ้นเจ้งและว่า “ลิ้นเจ้ง ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน ฉันจะไม่ลืมความกรุณาของเธอเด็ดขาด”
หลังจากนั้น ลิ้นเจ้งได้พบกับเต่าที่หกล้มลงและไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ลิ้นเจ้งจึงใช้ท่าทางเพื่อช่วยเต่าลุกขึ้นมาและช่วยเต่าหาที่อยู่ใหม่
เต่าก็ขอบคุณลิ้นเจ้งอย่างเต็มใจ “ลิ้นเจ้ง ฉันจะไม่ลืมความกรุณาที่เธอได้ทำให้ฉัน ฉันจะจดจำและทำตามนั้นเสมอ”
จากนั้น ลิ้นเจ้งได้เข้าไปในป่าและพบกับหมีที่หกล้มลงและไม่สามารถลุกขึ้นมา ลิ้นเจ้งจึงขอให้หมีให้ได้ท่าทางเพื่อช่วยเหลือ หมีได้ลุกขึ้นมาและได้ขอบคุณลิ้นเจ้งด้วยความสดใส
จากนั้น ลิ้นเจ้งได้พบกับการร้องร้อนของนกอีกตัวหนึ่งที่ตกลงไปในคลอง ลิ้นเจ้งจึงได้กระโดดลงไปเอานกขึ้นมาและช่วยนกหาทางออก
นกก็ขอบคุณลิ้นเจ้งอย่างเต็มใจ “ลิ้นเจ้ง ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน ฉันจะไม่ลืมความกรุณาของเธอเด็ดขาด”
จากนั้น ลิ้นเจ้งเดินทางกลับบ้านและได้เรียนรู้ว่าความกรุณาที่เราทำให้กันและกันจะสวยงามอย่างไร และว่าความกรุณาต้องมีอยู่เสมอในใจของเรา
จงจำไว้ว่าความกรุณาจะสวยงามเสมอ และจงกระทำด้วยใจดีต่อสิ่งมีชีวิตทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะมันทำให้โลกนี้สดใสและเต็มไปด้วยความรักและความสุข
