นานมาแล้วในหมู่บ้านนี้มีไก่น้อยตัวหนึ่งที่น่ารักมาก ชื่อ “ไก่กุ๊ก” เพราะมีความขี้เล่นและชอบสืบสวนสิ่งต่างๆ ในลานบ้าน ทุกวันนี้ก็ไม่พลาดที่จะออกไปเดินทางหากินและสนุกสนานในธรรมชาติ
วันหนึ่ง ไก่กุ๊กกำลังเขี่ยหาอาหารอยู่ในลานบ้าน เจอพลอยเล็กๆ สีแดงสดใสที่ถูกทิ้งอยู่ตรงหน้ามัน พลอยนั้นสวยงามและมีแสงเงาที่เป็นเอกลักษณ์ เมื่อไก่กุ๊กเห็นพลอยนั้น มันไม่ได้สนใจหรือประสงค์พลอยนั้นเลย
“อะไรฟะ! พลอยตัวนี้ไม่น่าสนใจอะไรเลย” ไก่กุ๊กกล่าวอย่างไม่สนใจแล้วทิ้งพลอยไป มันเห็นว่ามันไม่มีค่าสำหรับการตามหาอาหารของมัน
ไก่กุ๊กกลับไปบอกเรื่องนี้ให้กับเพื่อนๆ ในฝูงบนลานบ้าน พวกเพื่อนก็มองหาพลอยนั้นและรู้สึกที่น่าสงสารต่อไก่กุ๊ก
“ไก่ตัวนี้โง่มากเลย! พลอยสวยงามนั้นอาจจะมีค่ามากนะ ไม่น่าเชื่อว่าเขาไปทิ้งไปแล้ว” เพื่อนๆ ต่างก็คิดว่าไก่กุ๊กตัวนี้ปล่อยให้ของมีค่าหลุดมือ
หลังจากนั้น, ไก่กุ๊กได้เรียนรู้ว่าการประมาณค่าของสิ่งต่างๆ ที่ตามหาไม่ควรทำไปอย่างรีบเร่งและไม่คิดถึงมันอย่างลึกซึ้ง บางครั้ง, ความคิดของเราอาจจะเป็นจินตนาการในการประเมินค่าของสิ่งต่างๆ และควรให้โอกาสแก่ความเป็นจริงที่อาจมีค่ามากมายอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เราพบเจอในชีวิตประจำวัน
