หนึ่งครั้งในป่าร่มโรงหญ้ามีน้ำและไฟได้เจอกันเป็นครั้งแรก ทั้งคู่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับกันมานานแต่ไม่มีโอกาสพบกันมาก่อน เขาเกิดมาในโลกเหลืองๆ ที่มัวแต่ความมืดกับความเป็นไฟแสงเราในฤดูใบไม้ร่วง น้ำเกิดมาในโลกที่มืดครึ้มด้วยความลึกลับและความเงียบสงบ ทั้งคู่ยิ่งรู้สึกแปลกใจกันมากขึ้นเมื่อเข้าใกล้กันมากขึ้น
น้ำคือเจ้าหนึ่งที่สงบเงียบ มีความสงบและรอบคอบอย่างที่ไร้ที่สิ้นเมื่อสะท้อนด้วยการรอบรู้ของเขาเกี่ยวกับสิ่งที่มีในโลกที่มืดมิด น้ำเคยอยู่ด้วยสิ่งมีชีวิตในทะเลและแม้แต่ภูเขาและภูเขาไฟ แต่มันยังเห็นไฟที่เกิดจากความมืดของโลกนั้นมาก่อน
ไฟก็เป็นตัวแทนของความอันเป็นไปได้และความสว่างสดใส มีความกระตือรือร้นและความต้อนรับต่อสิ่งใหม่ๆ มันเคยลุกไล้ในระหว่างต้นไม้และย่างแดดที่จัดเต็มสิ่งต่างๆในโลกแห่งแสงสันต์ แต่มันก็ยังไม่ได้พบกับน้ำที่อาศัยอยู่ในโลกเหลืองๆ นั่นคือสิ่งที่ทำให้มันรู้สึกน่าอยากจะสำรวจและแลกเปลี่ยนความรู้มากขึ้น
เมื่อวันหนึ่ง ทั้งสองกลุ่มได้พบกันอย่างบังเอิญในที่ที่มืดมิดกว่าในป่าร่มโรงหญ้า น้ำชื่นชมความสวยงามและสงบของไฟ ในขณะที่ไฟตื่นเต้นและรู้สึกเอื้อมมือกับความลึกลับของน้ำ
“สวัสดี! ฉันชื่อน้ำ” น้ำอย่างสงบเงียบกล่าวอย่างสุภาพ
“สวัสดี! ฉันคือไฟ” ไฟตอบด้วยการกระโดดขึ้นและปลดปล่อยความสว่างที่เป็นเอกลักษณ์ของมัน
“เรายังไม่เคยพบกันมาก่อน” น้ำพูดอย่างสงบเงียบ “แต่ดูเหมือนว่าเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้”
“แน่นอน! เราสามารถแลกเปลี่ยนประสบการณ์และความรู้กัน” ไฟพูดอย่างกระตือรือร้น
จากนั้นน้ำและไฟกลายเป็นเพื่อนกันอย่างดี น้ำเรียนรู้ถึงวิถีชีวิตที่สุดยอดและความลึกลับของไฟ ในขณะที่ไฟเรียนรู้ถึงความสงบและความสำคัญของการรักษาสิ่งที่มีอยู่ และการเผชิญหน้ากับความมืด
เรื่องราวของน้ำและไฟกลายเป็นตำนานในป่าร่มโรงหญ้า และความเป็นมิตรของพวกเขาก็ยังอยู่ในสิ่งที่น่าประทับใจและสุดเศร้าใจต่อไป
