ในหมู่บ้านน้อยๆ ที่อยู่ภายใต้เงาแม่ซากุระ มีแมวเจ้าชื่อว่ามิวโกะ มันมีขนาดเล็กแต่มีเสียงสูงร้องเสียงดังอย่างมาก มิวโกะชอบที่จะร้องเพลงในเวลากลางคืน ซึ่งมันทำให้เจ้าของบ้านและเพื่อนบ้านรำคาญอย่างมาก
เจ้าของบ้านคือนายซาตัง มีบ้านเล็กๆ ที่หน้าสวนปลูกผัก และมีสวนหลังบ้านที่มีหลายต้นไม้สูงๆ นายซาตังชอบความเงียบสงบและชอบส่งเสียงของนกในป่า แต่เสียงของมิวโกะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขา
“อุ๊ย! มิวโกะเจ้าปัญหาอีกแล้ว!” นายซาตังบ่นอยู่เมื่อมิวโกะเริ่มร้องเพลงในเวลากลางคืน
นายซาตังจึงตัดสินใจที่จะพูดคุยกับเจ้าของมิวโกะ ซึ่งเป็นคุณนายซังโกะ
“คุณซังโกะ ขอโทษที่มาขัดแย้งความสงบสุขของคุณ แต่เสียงของมิวโกะเป็นปัญหาอย่างมากสำหรับฉัน” นายซาตังพูดอย่างสุภาพ
คุณซังโกะมีความเข้าใจและจะพยายามแก้ปัญหานี้ เขาเริ่มออกเดินทางไปหามิวโกะและคุยกับมัน
“มิวโกะเจ้า ฉันเข้าใจว่าเสียงของเจ้าอาจเป็นเพลงสวย แต่มันทำให้เสียหายแก่ความสงบสุขของคุณนายซาตัง และเพื่อนบ้านของเรา” คุณซังโกะอธิบายอย่างเข้าใจ
มิวโกะฟังและเข้าใจคำพูดของคุณซังโกะ มันรู้สึกเสียใจที่ทำให้คนในหมู่บ้านรำคาญ และสัญญาว่าจะพยายามเลี่ยงการร้องเพลงในเวลากลางคืน
นายซาตังและเพื่อนบ้านรู้สึกยินดีมากเมื่อไม่ต้องรับฟังเสียงของมิวโกะในเวลากลางคืนอีกต่อไป และคนทั้งหมู่บ้านได้มีความสุขกันอีกครั้ง
เรื่องเล่านี้สอนให้เรารู้ว่าการเข้าใจและการพูดคุยอาจช่วยแก้ไขปัญหาได้โดยไม่ต้องใช้ความรุนแรง และว่าการทำความเข้าใจกันอาจช่วยให้มีความสันติสุขในชุมชนได้มากขึ้น
