ยุคหนึ่งนานมาแล้วในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งนาและสวนผลไม้ของภาคอีสาน มีเด็กหลาย ๆ คนที่เป็นเพื่อนกันอย่างดี โดยพวกเขามักจะไปนั่งรวมกันที่ต้นไม้ในหมู่บ้าน เพื่อแลกเรื่องราวและเล่านิทานต่าง ๆ กันฟังทั้งที่เป็นเรื่องจริงและเรื่องน่าสนใจที่สร้างขึ้นมาในจินตนาการของพวกเขาเอง.
วันหนึ่ง เมื่อทุกคนได้นั่งรอรวมกันอย่างเป็นประจำ มีเด็กหนึ่งชื่อ “ก้อม” ที่เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่บ้าน เขามีความสามารถพิเศษในการเล่านิทานและเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เขาเป็นที่นับถือของเพื่อน ๆ ในหมู่บ้าน.
“เอ่อ… ก่อนอื่นนะครับ ก้อมขอเล่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกี่ยวกับภาษาอีสานกันนะครับ,” ก้อมเริ่มเล่า.
“มีเจ้าหญิงหนึ่งในหมู่บ้านนี้ ชื่อ ‘สาวสวย’ นะครับ มีลูกหนึ่ง คือ ‘ลูกสวย’ นั่นเอง แต่ลูกสวยนี้พูดภาษาอีสานได้ยากมาก ทำให้สาวสวยกับลูกสวยคิดกันว่าเขาไม่สามารถสื่อสารกับเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านได้นั่นเอง.”
ก้อมหยุดแปลกประหลาดทำให้ทุกคนอยู่ในความเงียบ แล้วเขาก็ยิ้มและดำเนินเรื่องต่อไป.
“แต่ในที่สุดนะครับ สาวสวยกับลูกสวยก็ได้ค้นพบว่าภาษาอีสานที่ลูกสวยพูดนั้นไม่ได้แย่ แต่เป็นภาษาที่สวยงามและมีความเป็นเอกลักษณ์ของตนเอง พวกเขาจึงได้เรียนรู้และทำความเข้าใจกันมากขึ้น ซึ่งทำให้สาวสวยและลูกสวยมีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น และภาษาอีสานก็กลับมาเป็นตัวกลางที่เชื่อมเสมอระหว่างเพื่อน ๆ ในหมู่บ้าน.”
ทุกคนในหมู่บ้านหลุดทราบจากเรื่องนิทานของก้อมว่าภาษาอีสานไม่ได้แค่เป็นเครื่องมือในการสื่อสารเท่านั้น แต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของความหลากหลายทางวัฒนธรรมและเป็นตัวแทนของความเป็นตัวเองของแต่ละคน. ภาษาอีสานได้เป็นตัวกลางที่นำเสนอความสวยงามและเป็นที่ประทับใจในหมู่บ้านนี้. และจากนั้น เพื่อน ๆ ในหมู่บ้านก็มักจะให้ความสำคัญและรักภาษาอีสานมากยิ่งขึ้น.
