เมื่อนานมาแล้ว ในป่าแห่งหนึ่งมีเสือโคร่งตัวหนึ่งอาศัยอยู่ มันเป็นเสือที่โง่เขลาและเห็นแก่ตัว มันไม่สนใจสัตว์อื่น ๆ ในป่า และไม่เคยช่วยเหลือใคร เสือโคร่งมักจะหาอาหารโดยการลอบดักและทำร้ายสัตว์อื่น ๆ ที่อ่อนกว่ามัน มันชอบกินเนื้อสด ๆ และไม่เห็นด้วยกับการแบ่งปันหรือเอื้อเฟื้อ
วันหนึ่ง เสือโคร่งกำลังเดินเหยียบย่ำในป่า มันเห็นต้นไม้ที่มีผลสีแดงสดใสแขวนอยู่ มันรู้สึกหิวและอยากลิ้มลองรสชาติของผลไม้นั้น มันเลยพยายามกระโดดขึ้นไปหยิบผลไม้ แต่ไม่ว่ามันจะกระโดดแค่ไหน มันก็ไม่สามารถหยิบผลไม้ได้ เพราะต้นไม้สูงเกินไป
เสือโคร่งรู้สึกโกรธและผิดหวัง มันเริ่มตะโกนด่าต้นไม้ว่า “เฮ้ย ต้นไม้เจ้านี่ ทำไมเจ้าถึงไม่ให้ผมกินผลไม้ของเจ้า ผมหิวมาก ๆ นะ ผลไม้เจ้านี่ไม่มีใครจะกินหรอก ถ้าเจ้าไม่ให้ผมกิน ผมจะทำลายเจ้าไปเลย” มันพูดอย่างนี้แล้วก็เริ่มข่วนต้นไม้ด้วยเขี้ยวและเล็บ
ต้นไม้รู้สึกเสียใจและโกรธเสือโคร่ง มันตอบกลับว่า “เสือเจ้านี่ ทำไมเจ้าถึงโง่เขลาและเห็นแก่ตัวอย่างนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่าผลไม้ของฉันเป็นอาหารสำหรับสัตว์ประเภทอื่น ๆ ที่ไม่กินเนื้อ เช่น ลิง กวาง หรือกระต่าย ฉันให้พวกเขากินผลไม้ของฉันเพราะพวกเขาเป็นเพื่อนของฉัน และพวกเขาช่วยฉันด้วยการปกป้องฉันจากไฟป่า และแพร่กระจายเมล็ดพันธุ์ของฉัน แต่เจ้านี่เป็นเสือที่ดุร้ายและไม่มีใครเป็นเพื่อน เจ้าไม่สนใจสัตว์อื่น ๆ ในป่า และไม่เคยช่วยเหลือใคร เจ้าไม่มีสิทธิ์ในการกินผลไม้ของฉัน เพราะเจ้าไม่ใช่สัตว์ที่กินผลไม้ ถ้าเจ้าหิว ก็ไปหาเนื้อสัตว์อื่น ๆ ไปกิน เจ้าไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะทำร้ายฉัน”
เสือโคร่งไม่สนใจในคำตอบของต้นไม้ มันยังคงโกรธและตะโกนว่า “เฮ้ย ต้นไม้เจ้านี่ อย่าพูดมาก ผมไม่สนใจว่าเจ้ามีเพื่อนหรือไม่ ผมก็ไม่สนใจว่าผลไม้ของเจ้าเป็นอาหารของใคร ผมแค่อยากลองรสชาติของมัน ถ้าเจ้าไม่ให้ผมกิน ผมก็จะทำลายเจ้าไปเลย ผมไม่กลัวใคร ผมเป็นเสือที่แข็งแกร่งที่สุดในป่านี้” มันพูดอย่างนี้แล้วก็เริ่มข่วนต้นไม้อย่างรุนแรง
ต้นไม้รู้สึกเสียใจและกลัว มันขอร้องเสือโคร่งว่า “เจ้าเสือนี่ หยุดทำร้ายฉัน ฉันขอโทษที่ไม่ให้เจ้ากินผลไม้ของฉัน แต่เจ้าควรรู้ว่าผลไม้ของฉันไม่เหมาะสมกับเจ้า เจ้าจะได้รับประโยชน์อะไรจากการกินผลไม้ของฉัน เจ้าจะได้รับแต่ความเสียหาย เพราะผลไม้ของฉันมีพิษที่จะทำให้เจ้าป่วยหรือตายได้ ฉันขอเตือนเจ้าว่าอย่าเสี่ยงภัย อย่าเป็นโง่เขลา อย่าเห็นแก่ตัว อย่าทำร้ายฉัน”
