เมื่อนานมาแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ชอบเลี้ยงนกสองตัว นกตัวหนึ่งมีสีขาวสะอาด นกตัวอื่นมีสีดำเข้ม หญิงสาวคนนี้รักนกทั้งสองตัวเท่ากัน แต่เธอมักจะให้อาหารและดูแลนกสีขาวมากกว่านกสีดำ เพราะเธอคิดว่านกสีขาวสวยงามและดีกว่านกสีดำ
วันหนึ่ง หญิงสาวคนนี้ต้องออกไปทำงานในสวน แต่เธอลืมปิดกรงนกทั้งสองตัว นกสีขาวและนกสีดำจึงได้โอกาสออกมาเล่นในบ้าน นกสีดำเห็นว่าหญิงสาวคนนี้ไม่เคยให้ความสนใจและรักษาดีเหมือนนกสีขาว จึงคิดว่าเธอไม่รักเขา และอาจจะทิ้งเขาไปได้ นกสีดำจึงตัดสินใจที่จะหนีออกจากบ้าน และไปหาที่อยู่ใหม่
นกสีขาวเห็นนกสีดำกำลังจะหนี จึงรีบตามไปหยุดยั้ง และพูดว่า “เพื่อน ไม่ควรทำแบบนี้ หญิงสาวคนนี้เป็นเจ้าของที่ดี และรักเราทั้งคู่เท่ากัน อย่าไปเชื่อว่าเธอจะเลือกนกสีขาวมากกว่านกสีดำ เพราะสีของเราไม่ได้บ่งบอกถึงคุณภาพของเรา สิ่งที่สำคัญคือความจริงใจและความซื่อสัตย์ ถ้าเราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข เราจะมีความสุขกว่าที่จะไปเสี่ยงอันตรายในโลกภายนอก”
นกสีดำฟังคำพูดของนกสีขาวแล้วรู้สึกผิด และเข้าใจว่าเขาได้ทำผิดต่อหญิงสาวคนนี้ และต่อเพื่อนของเขาด้วย นกสีดำจึงขอโทษนกสีขาว และยอมกลับไปอยู่ในกรง หญิงสาวคนนี้กลับมาจากสวน และพบว่านกทั้งสองตัวยังอยู่ในบ้าน และดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกันขึ้น หญิงสาวคนนี้รู้สึกดีใจ และเริ่มให้ความสนใจและดูแลนกสีดำมากขึ้น เหมือนกับนกสีขาว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ควรวิจารณ์หรือเหยียดหยามผู้อื่นด้วยสิ่งภายนอก เพราะสิ่งที่สำคัญคือความดีของใจและจิตใจ และเราควรรักและเคารพผู้อื่นเหมือนกับตัวเอง
