ในป่าใหญ่ที่มีต้นไม้ใหญ่โตอยู่ทั่วไป้ มีหมาป่าชื่อดังว่า “โรเวล” ที่เป็นหมาป่าหนึ่งที่มีความรู้สึกอิสระและชอบผจญภัยในป่ามากๆ โรเวลเดินทางไปทั่วป่าเพื่อสำรวจและค้นหาของกินที่อร่อยอย่างลึกลับ
ในหนึ่งวันหนึ่ง โรเวลได้เดินทางไปถึงพื้นที่ของป่าที่มีพุ่มหนามปกคลุมอยู่ทั่วไป้ พุ่มหนามเหล่านั้นดูเหมือนจะง่ายต่อการผ่านไปแต่จริงๆ แล้วมันมีอันตรายมากมายที่ซ่อนอยู่ภายใน
โรเวลไม่ทันสังเกตเห็นพุ่มหนามที่เดินไปอย่างรวดเร็ว และก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับ พุ่มหนามได้ทำให้เขาเกิดบาดแผลหนึ่งในขา โรเวลรู้สึกเจ็บปวดและอ่อนแอมาก การเดินต่อไปกลับบ้านด้วยบาดแผลก็ทำให้เขารู้สึกยากลำบากมากขึ้น
โรเวลพยายามดิ้นอย่างแรงที่จะดึงตัวออกจากพุ่มหนาม แต่ทุกครั้งเขาก็รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น เขาก็เรียกว่าช่วยเหลือแต่ไม่มีใครมาช่วยเขาเลย
ในที่สุด, โรเวลรู้สึกว่าเขาไม่สามารถดำเนินต่อไปได้อีกต่อไปแล้ว แต่พุ่มหนามกล่าวว่า “ห้ามดิ้น เดี๋ยวฉันจะคลายออกเอง”
โรเวลไม่เข้าใจว่าพุ่มหนามหมายถึงอะไร แต่เขาก็ยอมใจและหยุดดิ้นอย่างทันที สิ่งไม่ธรรมดาก็เริ่มเกิดขึ้น เพียงเมื่อโรเวลหยุดดิ้น พุ่มหนามก็เริ่มลดลงและหายไปเรื่อยๆ จนกลับเป็นป่าที่สงบสุขอีกครั้ง
โรเวลรู้สึกสงบสุขเมื่อพบว่าพุ่มหนามที่เคยทำให้เขาเจ็บปวดก็ได้หายไปแล้ว และเขาได้เรียนรู้ถึงคำสั่งที่สำคัญว่า “ห้ามดิ้น” ซึ่งมักจะช่วยให้ปัญหาแก้ไขได้โดยอัตโนมัติ และทำให้เขาเข้าใจว่าการที่จะพยายามอย่างรวดเร็วไม่ได้ช่วยให้สิ่งที่แย่ๆ เกิดขึ้นหายไป
จากนั้น, โรเวลก็กลับบ้านไปอย่างปลอดภัยและอิ่มท้องด้วยประสบการณ์ที่สำคัญจากการเดินทางในป่าของเขาครั้งนี้.
