ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่บนดงเขามีหมาชื่อ “โรสี” ซึ่งเป็นหมาที่น่ารักและเป็นมิตร โรสีมักจะเดินเล่นในป่าและทุ่มเทในความสงบสุขกับธรรมชาติ
แต่โรสีมีปัญหาหนึ่งที่ทำให้มันรู้สึกไม่สบายใจ ในทุกครั้งที่มันเดินไปที่ไหนก็รู้สึกเหมือนมีคนตามมา มันเหมือนได้เห็นเงาของตัวเองแสนโบกมาก เมื่อมันหันมาดู ก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลัง เพราะมันไม่รู้ว่าคนที่มันเห็นนั้นคือตัวของมันเอง
โรสีมีความสงสัยและกลัว มันคิดว่ามันอาจถูกตายายป่วนหรือสิ่งอื่นใดที่มาตามติดตัวเอง ด้วยความกลัวและความสับสน โรสีจึงเริ่มเห่าและทะเลาะกับเงาของตัวเอง เป็นอย่างมาก มันคิดว่ามันต้องระวังและป้องกันตัวเอง
แต่ความทุกข์ยิ่งกว่า ก็คือการที่หมาอื่นในหมู่บ้านเริ่มมองว่าโรสีเป็นหมาโง่ เพราะมันเห่าและทะเลาะกับเงาของตัวเอง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเงานั้นคือตัวของโรสีเอง และถือว่ามันเป็นพฤติกรรมที่โง่เง่า
โรสีรู้สึกเศร้าหมองในสายตาของเพื่อน มันต้องการจะอธิบายต่างหาก แต่โรสีพบว่ามันยากที่จะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจ เพราะคนอื่นไม่สามารถเห็นเงาของตัวเองได้เหมือนมัน
แต่โชคชะตาดีเสมอแล้ว เพียงวันหนึ่ง ลูกหมาคนหนึ่งในหมู่บ้านเห็นโรสีเห่ากับเงาของตัวเอง เขาทำใจเข้าใจว่าเงานั้นคือตัวของโรสี และจึงเริ่มสอนโรสีให้เข้าใจว่ามันไม่ต้องกังวลกับเงาของตัวเอง เพราะเงานั้นคือสิ่งที่เกิดจากแสงติดตัวเอง
เมื่อโรสีเรียนรู้และเข้าใจความจริง มันรู้สึกสง่างามและเบิกบานใจ มันเรียนรู้ว่าการรับรู้ตนเองและการเข้าใจความจริงเป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่าการกังวลหรือการรับฟังคำพูดของคนอื่น จากนั้น โรสีเริ่มเดินอย่างมั่นใจในป่า โดยไม่สนใจคำพูดของคนอื่นและการมองหาเงาของตัวเองอีกต่อไป
