หนึ่งในป่าชื้นที่สวยงามในแดนแสนไกล มีนกสองตัวชื่อ “นกปู่” และ “นกย่า” พวกเขาเป็นเพื่อนที่รักกันมากๆ และมักจะเดินทางร่วมกันไปในป่าทุกวัน
นกปู่เป็นนกที่มีความรู้สึกสงบและมีอาวุธที่แข็งแรง เขาชอบที่จะบินอยู่บนสูงและมองลงมาที่ทั้งป่า ในขณะเดียวกัน นกย่ามีนิสัยขี้หึงและชอบที่จะเรียกเสียงเพลงที่สดใสเพื่อดึงดูดความสนใจของนกอื่นๆ ในป่า
มันเป็นเวลาหนึ่งในช่วงฤดูฝนที่ป่าชื้นถูกน้ำท่วม ทั้งนกปู่และนกย่าต้องการหาที่อาศัยใหม่ในขณะที่น้ำแตกต่างก็กำลังลดลง พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะบินไปยังทางที่เป็นที่สูงของเทือกเขา ที่นั่นพวกเขาคาดหวังว่าจะพบบรรยากาศที่แห่งความสงบสุข
เมื่อพวกเขาเดินทางผ่านทางป่า พวกเขาได้พบกับความสวยงามของธรรมชาติอย่างสมบูรณ์แบบ ดอกไม้สีสันกำลังบานอุ่นๆ และเสียงน้ำตกที่น่าตื่นตาตื่นใจ แต่เมื่อพวกเขามองขึ้นไปที่ท้องฟ้า พวกเขาก็ได้เห็นเมฆมั่นแจ้งที่กำลังจะมองเห็นกันในทิวทัศน์ของพวกเขา
“นี่คือสถานที่สวยงามมาก!” นกปู่พูดอย่างอิ่มใจ
“แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น” นกย่าตอบด้วยความยินดี “มันทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นมาก!”
พวกเขาเดินทางขึ้นไปยังเทือกเขาที่สูงขึ้นอย่างช้าๆ แต่เมื่อพวกเขามาถึงด้านบน พวกเขาต้องหยุดพักหายใจเพราะมีเมฆหนาครอบคลุมทั้งสองข้างของเขา
“อ๊ะ! ดูเหมือนว่าเมฆจะหนามากขึ้น” นกปู่พูดอย่างเศร้าใจ
“ใช่ เป็นเมฆที่อาจจะนำมาฝนตกได้” นกย่าตอบด้วยความกังวล
พวกเขาอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายชั่วโมง และเมื่อเช้าถึง พวกเขาก็ได้เห็นว่าเมฆเริ่มเคลื่อนที่ไปในทิศทางเดียวกัน
“เราควรจะกลับไปที่ป่าให้เร็วที่สุดเท่าที่เราจะทำได้” นกปู่เสียงเสียใจพูดออกมา
“ใช่ อาจจะเป็นเวลาที่ดีที่เราจะทำเช่นนั้น” นกย่าตอบกลับมา
พวกเขาก็บินกลับลงไปยังป่าในขณะที่เมฆมืดมิดเริ่มเข้ามาในทิศทางเดียวกัน ทั้งนกปู่และนกย่าพยายามบินให้เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้ แต่เมฆก็เคลื่อนที่ไปเร็วขึ้นเรื่อยๆ
