ในบ่อน้ำในป่านี้ มีลูกเป็ดหนึ่งที่ชื่อว่า ลูกเป็ดขี้เหร่ เขามีขนนุ่มสีขาว และดวงตาสีฟ้าที่มองออกไปที่โลกอย่างคมชัด แต่ลูกเป็ดขี้เหร่มีลักษณะที่ไม่เหมือนกับเพื่อนร่วมบ่อของเขา หน้าตาขี้เหร่ ทำให้เพื่อนเบียดเบียนและไม่อยากเล่นกับเขา
ทุกวัน ลูกเป็ดขี้เหร่จะมาอยู่บนฝั่งของบ่อ มองไปที่เพื่อนร่วมบ่อที่กำลังเล่นและมีความสนุกสนานอยู่ เขาอยากจะเข้าร่วมเล่นด้วย แต่เขารู้ว่าเขาจะไม่ยอมรับเข้ากับเขา
วันหนึ่ง เมื่อลูกเป็ดขี้เหร่กำลังเหงาอยู่บนฝั่งของบ่อ มีเสียงฟ้าผ่าข้างบนหัวเขา เสียงนั้นมาจากนกเอี้ยงน้อยหนึ่ง ที่ชื่อว่า นกช่วยเหลือ (Helpful Bird) นกช่วยเหลือมีปีกสีสันสดใสและคำพูดเป็นกลาง แต่สำคัญที่สุดคือ นกช่วยเหลือเขามีใจดีและพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่น
“สวัสดีครับ ลูกเป็ดขี้เหร่! ทำไมคุณอยู่ตรงนี้เองอยู่?” นกช่วยเหลือถามเบา ๆ อย่างเอาใจใส่
“คุณก็รู้นะครับ ผมมีหน้าตาขี้เหร่ ทำให้เพื่อนไม่อยากเล่นกับผม” ลูกเป็ดขี้เหร่ตอบกลับด้วยเสียงที่ไม่มั่นใจ
“อย่าเสียใจนะ! ผมมาเพื่อช่วยคุณ” นกช่วยเหลือยิ้มและส่งเสียงหวานเข้าหูของลูกเป็ดขี้เหร่
นกช่วยเหลือเห็นคุณค่าที่แท้จริงของลูกเป็ดขี้เหร่และตัดสินใจที่จะช่วยเขา เขาจึงบอกลูกเป็ดขี้เหร่ว่า “เราจะต้องหาวิธีที่จะทำให้เพื่อนรับรู้คุณค่าและความสำคัญของคุณ”
ต่อมา นกช่วยเหลือทำการปลูกหญ้าสีสันในบ่อ และเชิญเพื่อนร่วมบ่อทุกคนมาช่วย เพื่อทำให้บ่อดูสวยงามและสดใสขึ้น
เมื่อเพื่อนร่วมบ่อเห็นการทำงานของลูกเป็ดขี้เหร่และความจริงที่เขามีใจดีและความสามารถในการทำงานร่วมกัน เขาก็เริ่มเห็นคุณค่าของเขาและเริ่มยอมรับเขาอย่างเต็มที่
จากนั้น ลูกเป็ดขี้เหร่ไม่ได้มีแค่เพื่อนใหม่ เขายังได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของความเอื้อเฟื้อจากผู้อื่นและว่า ความเหงาสามารถทำให้คุณเจอกับเพื่อนที่จะช่วยเหลือคุณในเวลาที่คุณต้องการมากขึ้น
จากนั้น ลูกเป็ดขี้เหร่กับเพื่อนร่วมบ่อทุกคนได้มีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสุขสมใจในบ่อน้ำ
